„Łowcy burz” – „Roar” – Cora Carmack

„Śmierć z rąk burzy daje człowiekowi szansę na ponowne życie w niebiosach.” 

Aurora, jako jedyna dziedziczka królewskiego rodu Stormlingów, od dziecka jest przygotowywana do roli potężnej królowej. Inteligentna, odważna i uczciwa, nie ma jednak w sobie magii niezbędnej, by chronić królestwo Pavanu i poddanych. Aby zachować sekret córki i ocalić kraj, matka Aurory aranżuje małżeństwo z księciem z innego królestwa. Początkowo Cassius wydaje się idealnym rozwiązaniem wszystkich problemów, jednak gdy Aurora poznaje kolejne tajemnice księcia, przyszłość u jego boku zaczyna ją przerażać… Pewnej nocy, gdy wymyka się z pałacu, aby śledzić swego wybranka, trafia na czarny rynek, gdzie nielegalnie handluje się magią burzy – tym, czego jej brakuje. 

„Być może tyko śmierć czeka na mnie za wielkim oceanem, jednak lepiej poznać śmierć, niżeli poddać się lękowo przed nieznanym.” 

Ech… Już dawno nie trafiła mi się książka, po której tak dużo czasu zajęło mi zebranie się w sobie i sklecenie recenzji. Roar pozostawił pustkę i złość. Życie jest jednak bardzo niesprawiedliwe… Na kolejny tom mam czekać ponad rok! Kiedy ja chcę już! Teraz! Zaraz! Natychmiast! (<tupie nogą ze złości>) Drodzy autorzy, nie kończy się książek w taki sposób nie mając na podorędziu kontynuacji! Chyba nie chcecie sprowadzić na swoich czytelników przedwczesnego zawału prawda? 

„(…) nikt nie zdoła sprawić, że poczujesz się mała, dopóki sama na to nie pozwolisz.” 

Muszę wam powiedzieć, że po opisie spodziewałam się czegoś innego. Liczyłam na więcej politycznych rozgrywek i intryg, zupełnie nie spodziewałam się tego, co zmalowała autorka. Byłam mile zaskoczona, że dostałam książkę z tak wieloma przygodami i zawiłościami. Wiecie co – jestem na tak! Bardzo na tak! 

„Traktuj innych z dobrocią. Nie wiesz bowiem, które dusze odwiedzą cię ponownie – już nie jako ludzie, ale burze.” 

Początkowo denerwowała mnie postać głównej bohaterki. Aurora była najzwyczajniej w świecie płytka. Widziała przystojnego kolesia i od razu na niego „leciała”… Grrr… zdecydowanie nie lubię takich postaci. Jednak z czasem i zdobytym doświadczeniem dziewczyna się ogarnęła (chwała za to niebiosom!). Po „przemianie” dało się ją lubić. Budziła sympatię swoim uporem w dążeniu do celu i niezłomnością. 

W przeciwieństoie do Aurory praktycznie od razu polubiłam Cassiusa (<3). Niezmiernie ubolewam na tym, że było go tak mało. Zdecydowanie wysuwam postulat: więcej Cassiusa!

Również członkowie drużyny – Łowcy burz – są bardzo ciekawymi postaciami. Autorka zostawiła sobie pole do popisu, by rozbudować ich historie, jednak już teraz wiemy, że są to bohaterowie, których los ciężko doświadczył. Locke, Jinx, Duke, Sly, Ransom, Bait to indywidualności, które jednak świetnie się dopełniają. Polegają na sobie, ufają sobie, są dla siebie rodziną. 

„Życie wcześnie go nauczyło, że kochać kogoś, to kusić los, by tę osobę zabrał. 

Autorka miała naprawdę ciekawy pomysł na tę książkę. Nie powiem wam jaki, gdyż nie chcę pozbawić was przyjemności z odkrywania tej historii. Pierwszy raz czytałam coś takiego. Roar jest oryginalną opowieścią o Łowcach burz. Jednak to historia nie tylko o nich. To również opowieść o zmaganiu się z przeciwnościami, walka ze swoimi słabościami i szukaniem wyjścia z pozoru niemożliwej sytuacji. 

„Dobre intencje nie negują dokonanego zła.” 

Autorka potrafiła stworzyć ciekawy świat podzielony na tych obdarzonych magią, którzy troszczą się o ludzi pozbawionych mocy. Jak możecie się domyślać, nie wszystko jest takie piękne, na jakie wygląda. Cora Carmack wykreowała intrygujące uniwersum. Ukazała różnorodność krain i ich kultur. Mam nadzieję, ze autorka bardziej rozwinie te wątki, bo historia tych krain jest niezwykle interesująca. Dlaczego upadło Calibah? Co stało się z Locke? W głowie kłębi się wiele pytań, na które w tej części odpowiedzi nie uzyskujemy. Kilka razy próbowałam „rozkminić” co się wydarzy, ale chyba nie udało mi się trafić ani razu. 

„Nie wiem, co cię czeka w przyszłości. Niekiedy ścieżki, które obiera nasze życie, dalekie są od naszych planów. Pojawiają się zakręty i ślepe uliczki.” 

Chyba nie raz wspominałam wam, że nie trawię długich opisów (dlatego właśnie nigdy nie polubimy się z Sienkiewiczem), jednak tutaj, choć było ich sporo, zdecydowanie podnosiły walory książki. Pomagały czytelnikowi lepiej zrozumieć rzeczywistość, w której przyszło żyć naszym bohaterom. 

Akcja w powieści jest intensywna i praktycznie cały czas się coś dzieje. Jasne, momentami troszkę zwalnia, ale końcówka?! Wow! No po prostu wow! Wielkie zaskoczenie, przede wszystkim fabularne. Carmack wiedziała jak podkręcić temperaturę i zostawić czytelnika z wielkim książkowym kacem. 

„Burze to dzikie, wygłodniałe bestie, spragnione zniszczeń śmierci i rozpaczy.” 

Nie wspomniałam wam jeszcze o tym, że autorka bardzo dobrze poradziła sobie z emocjonalną warstwą powieści. Wielokrotnie w książkach mam wrażenie, postaci są całkiem ciekawie wykreowane, jednak brakuje im tego czegoś. Tutaj nie miałam podobnych zastrzeżeń. Widać, że dokładnie przemyślała, co wydarzy się z bohaerami, jakie były ich historie, uczucia czy motywy. Brawo za to, że potrafiła przelać to, co miała w głowie na papier. 

„Chciałabym się zmienić, naprawdę. Ale od początku życia mam wrażenie, że gdy powstawałam, czegoś zabrakło – jakby ktoś zapomniał ważnego składnika w przepisie kucharskim. I nieważne, jak bardzo się starałam, skoro z natury tkwiło we mnie coś… niepasującego. Mam wrażenie, że przez przypadek trafiłam do niewłaściwego życia.” 

Jeszcze kilka słów na temat konstrukcji samej książki. Podobało mi się wykorzystanie „tekstów źródłowych” na początku każdego z rozdziałów. Dzięki temu lepiej mogliśmy poznać historię i kulturę Stormlingów. Do gustu przypadł mi również sam sposób prowadzenia opowieści przez Corę Carmack. Autorka ma tą tak zwaną lekkość pióra. Na plus wyszedł też zabieg wprowadzenia trzecioosobowej narracji. Historia dzięki temu zgrabnie się zazębia. 

„Dusza to ciekawa sprawa. To wszystkie postaci człowieka – kim był, kim jest i kim mógłby być. Trajektorie życia i śmierci zależą od tego, z którą postacią się najbardziej utożsamia.” 

Wielki, ogromny wręcz plus ma ode mnie wydawnictwo za okładkę. Ach, uwielbiam ją. Znakomicie oddaje klimat książki. Wydaje się jednocześnie spokojna i dzika. Tajemnicza i nieposkromiona. Świetne zestawienie kolorów jak i sama grafika, która przyciąga wzrok odbiorcy. O dziwo, nie przeszkadzał mi nawet brak jakichkolwiek ozdobników na stronach z nowymi rozdziałami (może mam przesyt po Cinder), gdyż miałam wrażenie, że ta prostota pasuje do treści. Żałuję tylko, że książka nie została wydana w twardej oprawie, ale to już taka moja fanaberia.

„No cóż… Przestałam cenić komplementy. Niewiele w nich prawdy, to raczej półkłamstwa, które więcej mówią o autorze niż o adresacie.” 

Pierwszy raz od dawna, udało mi się wynotować tak wiele cytatów. Ok, może nie są to jakieś górnolotne myśli odnoszące się do tego jak żyć, ale świetnie współgrają z historią i pasują do niej, a że jestem cytatowym maniakiem, to byłam wręcz w siódmym niebie, znajdując tyle perełek <3 

Napomknę jeszcze, że w książce Carmack panuje bardzo ciekawy ale również specyficzny klimat. Nie wiem, jak go wam opisać, to po prostu trzeba poczuć! 

„Ten świat tylko czeka na to, żeby uczynić się swoją ofiarą – nie pozwól mu na to.” 

Muszę jeszcze nadmienić o wątku romantycznym. Już dawno nie czytałam książki, w którym byłby poprowadzony w tak przemyślany i nienarzucający się sposób (mimo że jest jednym z głównych w powieści). Cora Carmack zyskała moje uznanie, bo potrafiła ukazać rodzące się powoli uczucie. Świetnie oddała targające bohaterami wątpliwości i rozterki. 

„Nierozumienie prowadzi do wiedzy, jeśli jest się na tyle odważnym, by jej szukać.” 

Roar to bardzo ciekawa książka z intrygującą historią. Świetne spojrzenie na burze i rozróżnienie ich gatunków. Z jednej strony akcja jest wartka i można przyprawić się o zawrót głowy, bo naprawdę gna ostro do przodu, z drugiej jednak, fabularnie, nie dzieje się jakoś specjalnie dużo, tylko raczej wszystko kręci się wokół głównego wątku. Przemyślani i dopracowani bohaterowie, których historie  mam nadzieję, jeszcze lepiej autorka rozwinie w kolejnym tomie oraz intrygi polityczne. Zdecydowanie jestem na tak. Z niecierpliwością czekam na drugą część! Mam nadzieję, że Cassius jeszcze nieźle namiesza. Zachęcam was po sięgnięcie po Roar. Po przeczytaniu po niej kilku „odmóżdżaczy” wciąż się zbieram do kupy. Jest to bowiem historia, która pozostaje w pamięci. Ma predyspozycje by wylądować w zestawieniu najlepszych ksiażęk 2018r. 

„Oczy zawsze wpatrzone w horyzont.” 

Za świetną książkę bardzo dziękuję Grupie Wydawniczej Publicat <3