„Scarlet” – Marissa Meyer – recenzja książki

„Bo jak mogą nie kochać wilka?” 

Cinder – bohaterka pierwszego tomu bestsellerowej Sagi Księżycowej powraca i kolejny raz wpada w wielkie kłopoty. Tymczasem po drugiej stronie świata znika babcia Scarlet Benoit. Szybko okazuje się, że Scarlet nie wie o niej wielu rzeczy. Nie wie także o śmiertelnym niebezpieczeństwie, w jakim przeżyła całe swoje życie. A kiedy spotyka Wilka, pięściarza, który może posiadać informacje o miejscu pobytu jej babci, wzbrania się przed zaufaniem mu. Coś ją do niego jednak przyciąga. A jego do niej.

Kiedy Scarlet i Wilk wyjaśniają jedną tajemnicę, natychmiast napotykają na następną, a to prowadzi ich do Cinder. Teraz razem muszą stale być o krok przed Levaną, mściwą królową Księżycowych.

Przygoda trwa w tej świeżej opowieści, łączącej elementy baśni o Kopciuszku i Czerwonym Kapturku. 

Jak to zwykle mam w zwyczaju, przytoczyłam wam opis wydawniczy książki, żeby przypomnieć, z czym tym razem będziemy mieć do czynienia. Muszę przyznać, że Marissa Meyer naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyła. W Cinder (recenzja tutaj) znalazłam sporo niedociągnięć i z każdym plusem wiązał się jakiś negatywny aspekt, jednak teraz było inaczej. Chwała autorce za to, że uniknęła klątwy drugiego tomu! 

Można powiedzieć, że w pewnym sensie autorka jest schematyczna. Kopiuje znane i lubiane motywy bajek i przedstawia je czytelnikowi w nowej, stuningowanej wersji. Opowieść o Czerwonym Kapturku podobała mi się jednak o wiele bardziej niż ta o Kopciuszku. Dlaczego? Już mówię! 

Autorka posługując się znaną już od dzieciaka bajką o przemierzającej las dziewczynce w czerwonej pelerynie i czyhającym na nią złym wilku, stworzyła coś nowego i zaskakującego. Oklepaną historię przekuła w intrygującą opowieść, która niejednokrotnie potrafi zaskoczyć czytelnika. W Cinder mieliśmy księcia, dziewczynę sponiewieraną przez wredną macochę i niemożliwą miłość – standard. Tym razem jednak autorka posunęła się o wiele dalej. Ale… Kapturek i Wilk? Tutaj, czemu nie! Jakby dodać do tego tajemniczą mafię i historię rodzinną skrywaną przez naście lat? Cóż, dzieje się!

„Po prostu myślę, że nie powinniśmy oceniać ani jej, ani nikogo innego, nie próbując najpierw zrozumieć ich powodów. I że zanim wyciągniemy wnioski, powinniśmy poznać całą historię. Szalona myśl, wiem.” 

Cinder i Scarlet to trochę jakby dwa skrajne bieguny tej samej planety. W pewnych kwestiach są bardzo podobne, w innych zupełnie różne. Przyznam się wam, że bardziej polubiłam tytułową bohaterkę drugiej części, gdyż od samego początku pokazała, że jest twarda i walczy o swoje cele oraz przekonania. Nie bała się wyrazić swojego zdania, choć było odmienne od większości ludzi. Może to właśnie zdecydowania Czerwonego Kapturka brakowało mi w Cinder? Możliwe. Prawdopodobne jest również to, że Kopciuszek cyborg był w moim przekonaniu zbyt miły, dlatego właśnie nie polubiłyśmy się jakoś bardzo. 

W Scarlet poznajemy jeszcze kilkoro bardzo ciekawych i interesujących bohaterów. Ekscentrycznego „kapitana” Thorne’a, walczącego ze swoją naturą Wilka czy tajemniczą babcię Benoit. Marissa Meyer bardziej skupiła się również na ukazaniu charakteru Cinder. Jej myśli, uczuć, targających nią wątpliwości. Z zagubionej dziewczyny powoli przekształca się w kobietę, która wie czego chce. Ta zmiana w moim mniemaniu wyszła jej bardzo na plus. Wydaje mi się, że tym razem autorka poświęciła więcej uwagi przy kreowaniu postaci i bardziej ich dopracowała, co zdecydowanie odniosło świetny efekt w postaci bardzo intrygujących protagonistów, którzy zdecydowanie zostają w pamięci czytelnika. Jak na mój gust, trochę zbyt szybko toczy się wątek romantyczny między Scarlet i Wilkiem, jednak jestem w stanie wybaczyć to autorce, ponieważ bardzo dobrze pokierowała historią i świetnie rozpisała targające bohaterami uczucia. 

Akcja w Scarlet zdecydowanie przyspiesza w porównaniu z pierwszą częścią Sagi Księżycowej. Autorka tym razem postanowiła od razu rzucić czytelnika na głęboką wodę i „ruszyła z kopyta”. Od pierwszych stron zostajemy wciągnięci w perypetie tytułowej bohaterki i zamiast do Nowego Pekinu przenosimy się do spokojnego miasteczka we Francji. Muszę przyznać, że podobał mi się zupełnie odmienny klimat, który zaserwowała nam Marissa Meyer. Później jednak wszystko się zmienia, a

my wyruszamy w podróż pełną niebezpieczeństw czyhających na każdym kroku. 

„Najwyraźniej każdy ma swoje słabości.” 

Autorka podobnie jak w przypadku bohaterów, tak i z kreacją świata moim zdaniem poradziła sobie o wiele lepiej niż w Cinder. Wysoki poziom książki utrzymuje się przez całą powieść. Meyer wprowadziła również sporo nowych wątków, które napędziły fabułę i sprawiły, że książka stała się o wiele bardziej ekscytująca i trzymająca w napięciu. 

Okładka ponownie zachwyca. Twarda oprawa, ozdobniki na stronach… ach, rozpływam się! Niestety jednak o korekcie nie mogę powiedzieć tego samego ;( Pojawiło się kilka „kwiatków”. Dodatkowo kilka razy pojawiają się tajemnicze znaki kopert, które żyją własnym życiem. Szkoda tych wpadek, bo książka jest naprawdę dobra! 

To jeszcze nie koniec przygód Cinder i Scarlet. Dziewczęta wkrótce powrócą i ponownie porwą nas w ten niesamowity świat wykreowany przez autorkę. Osobiście, z niecierpliwością czekam na rozwój wydarzeń. Marrissa Meyer stworzyła dopracowaną książkę, która od pierwszych stron wciąga czytelnika i nie wypuszcza do samego końca. Druga część Sagi Księżycowej skończyła się zdecydowanie zbyt szybko. Świetni bohaterowie i megaintrygująca historia trzymająca w napięciu! Pościgi, wystrzały, mafia i intryg ciąg dalszy. Zdecydowanie jestem na tak! 

Za książkę dziękuję portalowi Ostatnia Tawerna