Prawdodziejka - Susan Dennard [PRZEDPREMIEROWO]

Martwe drzewa pierwsze padają podczas sztormu.

Dziś przybywam do Was z przedpremierową recenzją Prawdodziejki. Nie wiem czy wiecie, jeśli nie to właśnie się dowiecie, że nie bardzo ufam rekomendacjom pisanym przez innych autorów, ponieważ zawsze mam wrażenie, że jak wszędzie robione jest to po znajomości. Byle była lepsza promocja. Choć, kiedy widzę autorów, których znam i lubię, to mimo wszystko książka zaczyna mnie kusić. Ta pozycja zebrała bardzo pozytywne recenzje od Sarah J. Maas, Robin Hoob czy Publishers Weekly. Czy rzeczywiście nie mijały się z prawdą? Zobaczcie sami.

Pewnie znajdą się jeszcze osoby, które nie znają opisu książki – to dla Was. 

Safiya i Iseult, młode czarodziejki, znów wpadły w tarapaty. Muszą uciekać. Natychmiast.

Safi jest jedyną w Czaroziemiach prawdodziejką, zdolną zdemaskować każde kłamstwo. Swój dar trzyma w sekrecie, inaczej zostanie wykorzystana w konflikcie między imperiami. Z kolei prawdziwe moce Iseult są tajemnicą nawet dla niej samej. I lepiej, żeby tak zostało.

Safi i Iseult pragną jedynie wolności. Niebezpieczeństwo czai się tuż za rogiem. Zbliżają się niespokojne czasy, wojna wisi w powietrzu i nawet sojusznicy nie grają fair. Przyjaciółki będą walczyć z władcami i ich najemnikami. Niektórzy posuną się do ostateczności, by dopaść prawdodziejkę.

Co mnie zaintrygowało książce Susan Dennard rozpoczynającej cykl Czaroziemie? Po pierwsze opis. Myślę, że fanom fantastyki trudno przejść obojętnie obok takiej nęcącej pozycji. Po drugie - okładka. Musicie przyznać, że przyciąga wzrok i ma w sobie to „coś”. Dziewczyna gotowa do walki - to lubię! Powiem Wam szczerze, że sama nie bardzo wiedziałam czego oczekiwać. Czy raczej młodzieżówki, czy książki, która, że się tak wyrażę, obejmie większą rzeszę czytelników. Co dostałam? 

 Królowa Nietoperzy i Król Lisów, pomyślała. A może nie jesteśmy kartami, tylko po prostu głupcami.

W książce poznajemy dwie przyjaciółki, które są w stanie oddać za siebie życia. Mamy też paskudnego imperatora, zbuntowanego księcia, dziwnego mnich i szaloną Lalkarkę (przynajmniej na razie tak bym ją określiła). Koniec dwudziestoletniego rozejmu jest bliski – jedni zrobią wszystko by go utrzymać, inni natomiast by go unieważnić. Każdy władca pragnie całkowitej potęgi tylko dla siebie i zrobi wszystko by ją zdobyć. 

Bohaterowie – są, hmm… jak ich opisać? Zróżnicowani, tak to będzie dobre słowo. Trudno znaleźć podobieństwa w stworzonych przez Susan Dennard postaciach. Powiecie, jasne, tak tylko gada, wszyscy są ludźmi (no dobra, czarodziejami, ale ludźmi tu lepiej pasuje), więc na pewno mają wspólne cechy. Odpowiem – jasne, że mają, ale są to postacie wielowymiarowe. Każda ma swoją historię, swoje własne doświadczenia. (Tak sobie właśnie pomyślałam, że każda postać ma w sumie takie naprawdę złe doświadczenia, może to i lekka przesada, ale pomińmy ten szczegół). Każdy na swój sposób stara się zmagać z problemami, każdy ma własne rozterki. Ciekawe było to, że poznawaliśmy zachodzące w bohaterach powolne zmiany. Nic nie  działo się od tak, jak w co po niektórych książkach. 

A ja nie jadłam od wielu godzin. - Rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Oddaj to  Polly, albo wykastruję cię widelcem.

Oglądaliście może bajkę Mulan? Mushu (którego na marginesie uwielbiam) użył porównania, że główni bohaterowie są jak słońce i deszczówka. To samo można powiedzieć o Safi i Iseult. Dziewczyny różni niemal wszystko, ale łączy więź tak silna, że nic nie jest w stanie się jej przeciwstawić. Safi – lekkomyślna, często popadająca w kłopoty, bardzo sarkastyczna i impulsywna. Wszędzie jej pełno. Iseult – zrównoważona, odpowiedzialna, skryta w cieniu. Jak to było – przeciwieństwa się przyciągają? Tu to powiedzenie sprawdza się znakomicie. 

Prowadź, Safi. Wiesz, że gdy tylko się obejrzysz, znajdziesz mnie u swego boku.

Nie zapominajmy jednak o pozostałych bohaterach. Intrygująca postać mnicha Aeduana i jego tajemniczego ojca (który na marginesie, wydaje się być z piekła rodem), impulsywnego, walczącego o dobro swego ludu księcia Merika, siejąca grozę i powoli opiewająca w legendy, które strach opowiadać – Lalkarka, czy zaglądający zbyt często do kieliszka wuj Eron. 

Wielkim plusem samej powieści są zapewne świetnie napisane dialogi. Mają w sobie bardzo dużo autentyczności i lekkości. Mnie szczególnie spodobały się wymiany między Safi i Merikiem. Ta dwójka jest bezbłędna. 

- Nieprawda, kazałeś pchać, to pchałam, tylko że oczywiście musiałeś się przewrócić. Gdzie jest twój magiczny wicher, kiedy jest potrzebny? 

- Musiałem zostawić go na okręcie (...) Zaraz obok cierpliwości do twojego nieustannego skrzeczenia!

Stylowi autorki również nie mogę nic zarzucić. Jest lekki, spójny. Często trafiają się ciekawe metafory. Widać, że to dla niej nie pierwszyzna.

Co jeszcze wyróżnia Prawdodziejkę? Na pewno ciekawa wizja świata, w jakim przyszło żyć naszym bohaterom. Bardzo interesująca idea połączenia ludzi za pomocą więzi, inne spojrzenie na świat czarodziejów i władającą przez nich magią. Susan Dennard udało się stworzyć kompletny i dopracowany świat. (Nie mówię, że nie było niedociągnięć. Kilka wątków mogłoby być lepiej rozwiniętych.) Ciekawa historia Czaroziemia, wojny, rozróżnień nacji i ich magii. 

Ta martwa głusza była w jakiś sposób jeszcze straszniejsza od tlących się zgliszczy jego domu. Ruiny stanowiły jednak pewien ślad po człowieku, a Nubrevna wyglądała, jakby bogowie się poddali, jakby doszli do wniosku, że szkoda marnować czas na ten kraj i na jego mieszkańców.

Ale żeby nie było tak kolorowo mam też kilka minusów. Bardzo przewidywalny wątek romantyczny. Niestety. Muszę jednak przyznać, że pomimo, iż od pierwszej chwili wiedziałam jak to się skończy – autorka świetnie potrafiła budować napięcie między dwojgiem zakochanych. Co jeszcze? Jak dla mnie, zbyt długi i przy tym trochę nudny wstęp. Susan Dennard teoretycznie od razu przechodzi do rzeczy, jednak zbyt mało dynamicznie rozwija się akcja, a szkoda, bo potencjał był. Znów jednak kilka słów usprawiedliwienia dla naszej autorki, bowiem im dalej, tym lepiej. Do czego jeszcze mam obiekcje? Błędy stylistyczne i językowe. Słyszeliście kiedyś, określenie, że ktoś na kogoś „szczeknął”?! Warknął, ok, ale szczeknął? Kilka razy naprawdę to mnie raziło, chociaż nie wiem czy to błąd autorki czy tłumacza.

Swoje "żale" już wylałam, teraz czas na podsumowanie. 

Z każdym oddechem staczała się głębiej w otchłań piekła (...)

Prawdodziejka opowiada o szukaniu swojego miejsca na świecie, walce o lepsze jutro, o wolność i akceptację. Uważam, że wielkim plusem jest pokazanie przyjaźni, jako siły napędowej. Akcja rozkręca się z każdą stroną coraz bardziej, a napięcie staje się prawie niemożliwe do zniesienia. Intrygi, tajemnice, porywające przygody, świetni, wielowymiarowi, autentyczni bohaterowie nie przebierający w słowach i cudowny, mroczny świat. Nie mogę doczekać się kontynuacji, bo zatonęłam w tej niesamowitej historii. Sarah J. Maas, Robim Hoob i Publishers Weekly mieli rację. Ta powieść jest świetna!

Premiera Prawdodziejki już 12 października!

PS mam trochę wyrzuty sumienia, że tak mało napisałam o księciu Meriku. Jest to bowiem moja ulubiona postać. Enigmatyczny, altruistyczny, odważny... Ach... Ale ta recenzja już i tak jest baaardzo długa... O nim bardziej rozwinę się w Wiatrodzieju :D

Za świetną książkę dziękuję Sine Qua Non!